Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Wat een prachtige zomer hebben we (gehad!). Zonovergoten en temperaturen die in Spanje gebruikelijk zijn; we boffen maar!
Ik barst van de energie. De zon stimuleert mijn creativiteit; ideeën voor verhalen en columns ploppen om de haverklap op en mijn knutselbrein ziet overal leuke DIY-projectjes.
Maar waar ik de verhaaltjes om wilde zetten protesteerde mijn iPhone met een grote gele driehoek en een uitroepteken met de melding ‘De telefoon moet afkoelen voordat u ‘m kunt gebruiken’. Ook het scherm van mijn MacBook laat zich intimideren door de zon zodat ik er geen letter meer op kan lezen.
Er wordt dus geen verhaaltje geschreven dus.
Een boekje luister-lezen in de zon zit er ook niet in. Bang dat mijn zwarte OrCam die teksten voorleest te veel warmte aantrekt…
Knutselen dan maar. Maar ook daar durf ik mijn hulpmiddelen niet bij te gebruiken. Vanuit mijn jeugd kan ik mij nog al te goed herinneren dat je razendsnel iets in de hens kon steken met een vergrootglas en – jawel – een zonnestraal. Bang dat ik mijn loep per ongeluk om mijn loungeset laat liggen en deze in no time in lichterlaaie zou staan, zet ik ook dat idee snel uit mijn hoofd. En ik vrees dat mijn +4 leesbril enigszins hetzelfde effect zou kunnen hebben.
Dan maar lekker aan de wandel. Mijn geleidehond Yoko kijkt mij vrolijk aan, die heeft er wel zin in. Aan de tong die in rust al voor haar knietjes bungelt tijdens het hijgen, schat ik in dat meer inspanning mijn harige hulpmiddel niet ten goede zou komen. En ze heeft een pesthekel aan zwemmen, dus enige verkoeling zit er tijdens een wandeling voor haar niet in. Zelfs niet met 30+ graden.
Doorgaans zoek ik elke dag mijn grenzen op: ik wil zoveel mogelijk doen: schrijven, sporten, knutselen, reizen, koken, noem het maar op. Daar helpen mijn hulpmiddelen mij meestal perfect bij. Maar ik doe net altijd iets te veel, met hoofdpijn, branderige ogen, (nog) waziger zicht, gedwongen dagelijkse hazenslaapjes en chronische vermoeidheid tot gevolg. Mijn balans is nooit echt lekker waterpas, zal ik maar zeggen.
Maar deze zomer dwingen mijn oververhitte hulpmiddelen mij om het eens echt rustig aan te doen. Eigenlijk is het ook echt te heet. Dis liet ik me schaamteloos mijn hangmat zakken en luierde ik de hete dagen voorbij. Productiviteit: 0.
Maar na regen komt zonneschijn, of in dit geval, na zonneschijn komt regen… September breekt weer aan; de scholen gaan weer beginnen, sociale activiteiten barsten weer los en het gewone leven gaat weer van start. Super, maar stiekem vind ik het eigenlijk helemaal niet erg voor mijn overactieve brein als de boel af en toe eens flink ‘oververhit’ raakt. Ik laat de hangmat voorlopig maar even hangen…